Man (v/m) en Paard Coaching / Very Important Horse

Coaching met Paard als Spiegel - Meer ontspanning, plezier en vrijheid met paarden

Blogs en Artikelen


Via mijn blogs en artikelen geef ik je graag tips uit eigen ervaring zodat jij lekkerder in je vel gaat zitten. Want dat is mijn grootste doel: dat mensen en paarden volledig zichzelf kunnen en mogen zijn en genieten van het leven.

Op mijn andere website, waar de focus volledig ligt op paardengedrag en het verdiepen van de relatie met je paard, vind je mijn blogs en artikelen over die onderwerpen . Hier, op de Man en Paard-site, ga ik in op hoe je zelf steviger in je schoenen gaat staan, met of zonder hulp van (je) paard(en). Onderaan deze pagina vind je een handig overzicht per onderwerp, dus scroll even naar beneden als je iets specifieks zoekt. En zou je meer willen weten over een bepaald thema? Laat het me dan graag even weten via het contactformulier !

Veel leesplezier!

Hester, Man en Paard Coaching / Very Important Horse


Wie zie jij in de spiegel?

Vorige week coachte ik iemand die behoorlijk in gevecht was met haar zelfbeeld. Toen ik haar vroeg wie of wat ze zag als ze in de spiegel keek, kwam er een hele lijst van rotopmerkingen en scheldwoorden langs. Allemaal dingen die verschillende mensen ooit tegen haar hadden gezegd en die ze ongemerkt was gaan geloven. Simpelweg omdat ze het zo vaak gehoord had. Maar toen ze echt ging kijken naar wie ze daar zag staan, toen ze degene zag die daar echt stond, werd die lijst opeens heel anders. Dit open gesprek en de dag die daaraan voorafging, zetten me aan het denken over mijn eigen zelfbeeld.

De dag voor deze coachingsessie had ik namelijk een presentatie gegeven over Instant Zelfvertrouwen en daarbij voelde ik me als een vis in het water. Man, wat kreeg ik een hoop energie van het mogen praten over een van mijn favoriete onderwerpen; ik heb er nog dagen van op wolken gelopen! Dat ik presenteren leuk vind en - mag ik het van mezelf zeggen? - goed kan, is echter iets wat niet iedereen van me verwacht.

En dat is niet zo vreemd. Op mijn slechte momenten kan ik behoorlijk in mijn introversie schieten. Als ik om wat voor reden dan ook laag in mijn energie zit, als er iets onrechtvaardigs gezegd of gebeurd is, of als ik mijn perfectionisme de vrije teugel geef, dan ga ik piekeren en keer ik in mezelf. Ik weet niet hoe ik dan overkom op anderen, want ik ben een ster in het vermijden van spiegels op zulke momenten, maar erg open en energiek zal het niet zijn. En dus kan ik er best inkomen dat iemand die me dan ziet zich niet kan voorstellen dat ik opbloei als ik op een podium klim.

Mensen bij wie dat introverte beeld is blijven hangen zijn dan ook degenen die dingen zeggen als “ik zie jou niet echt voor een groep staan; volgens mij past dat helemaal niet bij jou.” En verdorie, hoe komt het toch dat je die opmerkingen wel onthoudt en de complimenten over je presentatievaardigheden niet? Theoretisch weet ik dat natuurlijk wel. Je brein is er namelijk op ingesteld om pijn en gevaar te vermijden en dat betekent dat dingen die niet fijn voelen - of dat nou situaties zijn of gedachten (!) - beter blijven hangen. Fijn als je moet leren dat je lelijke brandwonden kunt overhouden aan vuur en de vlammen dus beter kunt vermijden. Niet handig als je het pispaaltje van de klas bent.

Zeker als meerdere mensen iets negatiefs over je zeggen, slaat de twijfel vanzelf toe. Dat gebeurt ook op momenten dat je slecht in je vel zit; je bent dan niet alleen vatbaarder voor ziektes, maar ook voor piekergedachten. “Heb ik het dan helemaal fout?” denk je dan. “Mis ik iets wat zij wel zien?” Vergelijk het maar met als mensen zeggen dat je wat bleekjes ziet. Bij de eerste lach je erom, bij de tweede is die lach al een stuk minder breed, bij de derde loop je naar een spiegel om te kijken wat ze bedoelen en bij de vierde ga je op zoek naar pijntjes of kuchjes die je plotseling in een heel ander daglicht ziet.

Toch betekent het weten hoe het komt dat negatieve opmerkingen je langer bijblijven niet dat je dit proces makkelijk kunt stoppen. Helaas niet. Juist omdat het een aangeboren eigenschap is, zal je hier actief mee aan de slag moeten. En zoals bij zoveel mentale pijnpunten, is bewustwording stap 1 als je iets aan je zelfbeeld wilt veranderen.

Als eerste ga je dus op zoek naar welke overtuigingen je hebt over jezelf. Let op: het op papier zetten daarvan kan best confronterend zijn. Grote kans dus dat dat stemmetje in je achterhoofd vindt dat je na het maken van die lijst moet stoppen en je maar moet neerleggen bij het beeld dat je van jezelf hebt geschetst. In het kader van “je bent nou eenmaal zo.”

Fout.

Punt 1: je bent je gedachten helemaal niet; je denkt je gedachten. Punt 2: je bent ook niet iemand die vanaf dat je geboren bent totdat je doodgaat onveranderlijk is; op basis van wat je meemaakt groei je je hele leven. Punt 3: je stemmetje houdt niet van verandering (immers, onbekend = gevaar) en zorgt er dus het liefste voor dat je alles bij het oude houdt.

Vervolgens ga je bij jezelf na wiens stem je hoort als je die overtuigingen leest. Als je er echt over gaat nadenken, blijkt namelijk bijna altijd dat het je eigen gedachten helemaal niet zijn, maar die van een ander. En die ander heeft kennelijk een motief gehad om jou de grond in te boren. Meestal heeft dat te maken met een vorm van afgunst of angst. Het moeten erkennen dat de ander bijvoorbeeld beter is in iets, of hem dreigt te verlaten, kan ervoor zorgen dat hij gaat vechten om de situatie terug te draaien naar wat die was. Vaak door een rotopmerking te maken of iemand uit te schelden zodat die zich kleiner voelt dan hij is, maar helaas zijn er ook mensen die fysiek geweld toepassen in zo’n situatie. Als je hebt geïdentificeerd wiens stem je hoort, is het dan ook goed om na te gaan wat voor motief hij (v/m) gehad heeft om dat te zeggen.

Daarna stap je even uit je eigen schoenen en in die van je beste vriendin of vriend. Kijk naar jezelf en schrijf op wat die persoon over je zou zeggen. Laat die persoon echt aan het woord; onderbreek hem niet en luister goed naar wat hij te zeggen heeft. Laat het volledig binnenkomen en bedank haar of hem voor de mooie woorden. Want wie ben jij om je beste vriend(in) tegen te spreken? ;-) Uiteraard kan je meerdere vrienden, vriendinnen en familieleden aan het woord laten op deze manier.

Als laatste stap je weer terug in je eigen schoenen en kijk je naar de meningen die je hebt verzameld. Als je heel eerlijk bent, wie heeft er dan gelijk? Als je je echte zelfbeeld even helemaal tot zijn recht wil laten komen, neem je actie om te bewijzen dat die overtuigingen simpelweg niet waar zijn. Dat kan best spannend zijn en dus is het slim om te kijken welke kleine eerste stap je daarin kunt zetten om jezelf niet gelijk in het diepe te gooien. Houd er rekening mee dat ook hier dat stemmetje actief zal worden. Maar als je die actie onderneemt, dan zal je pas merken wat voor onzin je jezelf al die jaren hebt voorgeschoteld. Hoe je jezelf hebt tegengehouden om te doen wat je wilde doen. En hoe lekker het voelt om eindelijk jezelf te zijn.




Terug naar mijn situatie. In mijn studententijd liep ik de eerste keer aan tegen de vooroordelen dat op een podium staan niets voor mij zou zijn. Ik had jaren elektrische gitaar gespeeld in een band. Lekker veilig achter een stevige plank met snaren. Weliswaar naast de zanger(es), maar als er iets mis ging, lag dat natuurlijk aan mijn instrument. Ik had me makkelijk kunnen neerleggen bij die bijrol. Gewoon comfortabel in de schaduw blijven, zoals het stemmetje in mijn hoofd me influisterde. Ergens diep van binnen voelde ik echter dat ik dat niet was. Dat ik meer in me had dan ik tot dat moment had laten zien. En - nog belangrijker - dat ik dat wilde delen met de buitenwereld.

En dus nam ik zangles. Dat was natuurlijk een bescheiden eerste stapje, maar aan het eind van de reeks lessen stond er een uitvoering gepland.

Toen ik voor het eerst schoorvoetend durfde te delen dat ik nu eens niet gitaar zou spelen maar zou zingen, waren mijn beste vrienden superenthousiast. Helaas veroorzaakte mijn mededeling ook een aanzienlijk aantal opgetrokken wenkbrauwen. En daardoor was degene die ik in de spiegel zag allesbehalve iemand die die nieuwe rol aan zou kunnen. Aan het lijstje argumenten van de wenkbrauwmensen wist ik er zelf een heel aantal toe te voegen. Ik was tenslotte niet de archetypische zangeres. Mijn uiterlijk klopte sowieso niet en die stem… tja… Misschien dat ik gewoon niet zo gek moest doen. Gitaar spelen was toch ook leuk? Waarom dan die drang om in de spotlights te staan?

De dag van mijn eerste optreden als vocalist brak aan. Ik had mezelf ziek kunnen melden. Als ik eerlijk ben, voelde ik mezelf ook behoorlijk wankel in de uren voordat ik “op” moest. Ik weet niet hoeveel rollen wc-papier er die dag doorheen zijn gegaan, maar ik had de status van frequent toilet visitor zeker verdiend. Terwijl de laatste minuten wegtikten werd het alleen maar erger. Het stemmetje in mijn hoofd loeide op volle sterkte dat ik nu nog een smoes kon bedenken, sorry, moest bedenken. En daar bleef het uiteraard niet bij. Hij peperde me in dat iedereen me zou uitlachen, dat ik af zou gaan als een gieter, dat ik absoluut niet kon zingen en al helemaal niet een krachtige indruk kon maken op een podium. “Jij? Doe normaal!” was wat hij maar bleef herhalen.

Desondanks nam ik mijn plek in achter de microfoon nadat ik de kilometers had afgelegd vanaf de coulissen tot waar hij op zijn standaard stond. Met trillende benen en terwijl het zweet langs mijn ruggengraat stroomde. De eerste akkoorden klonken door de speakers, de drums vielen in en de bas zorgde voor een stevige ondergrond. Ik opende mijn mond en…

… werd mezelf.

Ik weet dat het een cliché is om te zeggen dat er iets van me afviel op het moment dat ik begon te zingen, maar dat was exact hoe het voelde. Golven adrenaline en een enorme kick hield ik eraan over. Dat niet alleen, door de reacties van de mensen in het publiek groeide ik spontaan een paar centimeter. En ja, de sceptici moesten toegeven dat ik er echt “stond” en ze dit nooit achter me hadden gezocht.

Mijn moeder zou foto’s van me maken bij dat eerste optreden. Dat is bijna mislukt omdat ze met haar kaak op haar tenen naar me zat te kijken. En zij is dus iemand die wel altijd in me was blijven geloven en dat nog steeds doet. Achteraf vertelde ze dat ze me gewoon niet terugkende in de zingende furie die op het podium stond. Gelukkig kwam ze net op tijd weer bij haar positieven en heb ik bewijsmateriaal van mijn eerste succes in de schijnwerpers. Die foto’s hangen zelfs nog steeds op haar kamer.

Na die ene keer ben ik niet gestopt. Mijn ervaring smaakte absoluut naar meer. Dus bleef ik dat vervelende stemmetje negeren en ben ik achter de microfoon gestapt van een studentenband die rock- en metalcovers speelde. De foto bij deze blog is overigens van mijn meest gave moment als vocalist. In november is het 20 jaar geleden dat ik tijdens een fanclubdag van Arena, een van mijn favoriete bands, de zang op me mocht nemen tijdens de rockversie van hun nummer “Crying for Help (part VII)”. Daar stond ik dan op het podium van Tivoli voor een paar honderd Arena-fans met de toetsenist van diezelfde band naast me. Ik zong de longen uit mijn lijf en genoot van elke seconde. Een droom die uitkwam!

Helaas lukte het me niet om aansluiting te vinden bij mensen die van dezelfde muziek hielden nadat ik naar Zweden was verhuisd. Een drukke baan hielp ook al niet bepaald en dus is mijn zangcarrière in de ijskast beland. Maar als ik ergens een presentatie, gastles of lezing mag geven, dan is het podiumbeest stiekem weer even helemaal terug!


Zie jij jezelf in de spiegel, of is het bij jou ook iemand waarvan je bent gaan geloven dat jij dat bent? Heb jij - net als ik toen - stiekem het gevoel dat maar weinig mensen je echt kennen? Dat er veel meer in je zit dan je tot nu toe hebt kunnen of durven laten zien? Ennuh, hoe reageren je paard en/of mensen en andere dieren in je omgeving daarop? Vaak houden die je namelijk onbewust een spiegel voor… Ik help je graag om je ware ik te omarmen en je stemmetje een andere plek te geven in je leven. Om de gedachten die je belemmeren op te ruimen en je eerste stap(pen) te zetten op weg naar wie je echt bent. Dat helpt jou, maar ook je omgeving.

Stuur me een mail om een gratis telefonisch gesprek van een half uur te boeken ter waarde van 49,50, dan hebben we het erover.

Tot gauw!


Hester.

♞ Man en Paard Coaching - Motiveert mens en paard om vanuit ontspanning het beste uit zichzelf te halen ♞


Overzicht van al mijn blogs en artikelen

(Artikelen over paardengedrag en -training vind je op mijn andere website www.veryimportanthorse.com .)


Vragen? Nieuwsgierig naar een specifiek onderwerp?

Mocht je vragen of opmerkingen hebben naar aanleiding van een van de blogs of artikelen, wil je meer weten over paardengedrag, of heb je een vraag over hoe coaching met behulp van paarden werkt, dan kun je altijd contact met me opnemen via de mail, telefoon of het contactformulier . Ook als je een artikel of blog zou willen lezen over een bepaald onderwerp, dan hoor ik dat graag.

Wil jij extra motivatie in je mailbox? Tips om zelf steviger in je schoenen te gaan staan, of om de relatie met je paard nog verder te verbeteren? En wil je daarnaast op de hoogte blijven van acties en aanbiedingen van Very Important Horse / Man en Paard Coaching?

Klik dan op onderstaande knop.