"Wees nou maar gewoon jezelf." Die opmerking heb ik zoooo vaak gehad door de jaren heen. "Gewoon". Ondertussen krijg ik milde uitslag op mijn derrière van dat woord. Voor mij was mezelf zijn namelijk allesbehalve gewoon. Als ik mezelf was en bij elk paard stopte om kennis te maken, dan kreeg ik commentaar. Als ik mezelf was en met mijn favoriete muziek stond mee te blèren of mee te rammen op mijn elektrische gitaar, dan kreeg ik commentaar. Als ik mezelf was en een stel veren in mijn haar stak omdat ik dat gaaf vond, dan kreeg ik commentaar. Als ik mezelf was en zei of schreef wat ik dacht, dan kreeg ik commentaar.

Uitstellen… wie doet het niet? Ik verzuchtte pas een keer dat ik dat gedrag minder vaak zou willen vertonen, waarop iemand het in een positieve eigenschap wist om te zetten door te zeggen dat ik daar heel goed in was. Dat hielp uiteraard niet. Door mijn achtergrond in paarden- en mensengedrag weet ik precies hoe het in mijn brein werkt, alleen blijft het best een uitdaging om er verandering in te brengen.

Weet jij hoe het komt dat uitstellen zoveel lekkerder voelt dan iets doen waar je tegenop ziet? En wat dat te maken heeft met snelheidsboetes en elektrische stoelen? Lees en huiver.

Een tijdje terug was ik bij een clinic van Warwick Schiller, een bekende Natural Horsemanship-trainer uit Australië. Een van de dingen die me enorm aanspraken aan zijn verhaal was zijn nadruk op wat je zelf allemaal kunt doen om de communicatie met je paard beter te laten verlopen. Zo begon hij elke oefening die hij met een paard deed met een “mental picture”, ofwel een mentaal plaatje van het resultaat dat hij wilde krijgen. Heb jij weleens stilgestaan waar jij je op focust als je aan het oefenen bent met je paard?

Lees mijn tips in dit artikel.

Veel mensen, inclusief ondergetekende, zijn geneigd om te focussen op wat niet goed gaat. Onder het mom van “verbeterpunten” gaan we gezellig op zoek naar een zo groot mogelijk aantal slakken zodat we daar een flinke lading zout op kunnen leggen. En daar zijn we ondertussen zo goed in geworden dat we nauwelijks ons best hoeven te doen om te lokaliseren wat nog niet perfect was.

Over wat dat met je doet en wat je eraan kunt doen gaat deze blog.

Mensen zijn gek op labels plakken. Op zichzelf en op anderen. Dat maakt de wereld een stuk overzichtelijker. Je weet tenslotte wat je van iemand kunt verwachten als je die in een bepaald hokje stopt. Hoef je daar tenminste niet over na te denken. Alleen is er een groot nadeel van het plakken van labels: in heel veel gevallen dekt de vlag de lading niet. Of verandert de vlag de lading zelfs.

Lees verder over hoe labels je kunnen beïnvloeden en veranderen.

Veel mensen - ikzelf incluis - hebben de neiging om te denken in termen van goed en fout, zwart en wit. En dat geeft weinig ruimte. Want eigenlijk valt er altijd wel iets aan te merken op datgene wat je gemaakt, gedaan of gezegd hebt. Zeker als je perfectionist bent. Maar mensen, wat geeft dat een hoop spanning!

Een blog over waarom het belangrijk is om fouten te "mogen" maken.

In mijn vorige blog had ik het over hoe paarden mij vleugels hebben gegeven. En over hoe mijn coaches me vervolgens hebben geholpen om die vleugels verder te ontwikkelen en krachtiger te maken. Een van de meest confronterende onderdelen daarvan was dat ze me bewust maakten van hoe ik mezelf kortwiekte. Bepaalde woorden en zinnen die ik zei of dacht hadden het effect dat ze me kleiner maakten, me hulpeloos deden voelen en eigenlijk zelfs volledig onbelangrijk. En daardoor hield ik mezelf lange tijd onbewust aan de grond…

Doe jij dat ook? Lees deze blog om erachter te komen en krijg een paar tips om er iets aan te doen.

Al zo lang als ik het me kan herinneren ben ik gefascineerd geweest door vleugels. Kunnen vliegen leek me het meest fantastische dat er was en dus hoopte ik toen ik klein was vurig dat ik op een dag wakker zou worden met twee vleugels op mijn rug. De eerste keer dat ik paarden zag galopperen wist ik zeker dat die het vermogen moesten hebben om te vliegen. Die wapperende manen, die golvende staarten, de snelheden die ze konden bereiken… Wat een vrijheid! Als paarden maar genoeg ruimte zouden krijgen, zouden ze vast opstijgen. Dat wilde ik ook. Vandaar dat ik mijn vaders hoofd kaal zeurde om te mogen paardrijden. Helaas zei die “nee”…

Weten hoe ik toch vleugels heb kunnen krijgen door de paarden? Lees dan mijn blog.

Zowel bij de paarden als bij de mensen die ik begeleid zie ik het regelmatig gebeuren: aan het begin van de training loopt het even niet lekker. Het paard dat aan het eind van de vorige training zonder enige hapering de trailer in wandelde, blijft nu herhaaldelijk staan voordat hij er toch maar in gaat. Of de paardeneigenaar die de training daarvoor op het perfecte moment de druk op zijn touw liet wegvallen, houdt die nu net ietsje te lang vast waardoor het paard in verwarring raakt. Zelf heb ik het ook regelmatig bij het schrijven van een langer artikel dat het een tijdje duurt voordat ik weer echt op gang kom.

In deze korte blog vind je drie tips om makkelijker om te gaan met je startproblemen.

Veel mensen die ik tegenkom - en vooral perfectionisten - hebben de neiging om een situatie waar ze grip op willen krijgen nogal binair te benaderen. Ofwel: het is 0 of 1, goed of fout, alles of niets. Zelf had ik daar ook een handje van. Logisch als je jezelf regelmatig als “hyperfectionist” hebt bestempeld, maar man, wat is het vermoeiend. Het resultaat is namelijk in 99 van de 100 gevallen dat die 100% perfectie niet lukt. Of in ieder geval niet in een keer. En zeker niet de eerste keer. Dus zat ik mezelf eigenlijk al te saboteren voordat ik begon. Omdat de twee dames die recent bij me waren voor een coachingsessie wel in de gaten hadden dat dit een recept voor mislukking was, wilden zij het graag anders aanpakken. Want hoe leg je die lat nou op de juiste hoogte?

Lees meer in deze blog.