Geen rode stieren maar paarden geven mij vleugels
Al zo lang als ik het me kan herinneren ben ik gefascineerd geweest door vleugels. Kunnen vliegen leek me het meest fantastische dat er was en dus hoopte ik toen ik klein was vurig dat ik op een dag wakker zou worden met twee vleugels op mijn rug. De eerste keer dat ik paarden zag galopperen wist ik zeker dat die het vermogen moesten hebben om te vliegen. Die wapperende manen, die golvende staarten, de snelheden die ze konden bereiken… Wat een vrijheid! Als paarden maar genoeg ruimte zouden krijgen, zouden ze vast opstijgen. Dat wilde ik ook. Vandaar dat ik mijn vaders hoofd kaal zeurde om te mogen paardrijden. Helaas zei die “nee”...
Vervangende vleugels
Tja en wat doe je dan? Zoveel mogelijk lezen over voertuigen, monsters en dieren die konden vliegen (inclusief paarden dus) en films en docu’s daarover kijken, was de meest bereikbare strategie. En gelukkig waren er dingen die ik wel mocht doen die heel dicht bij het gevoel kwamen om door het luchtruim te kunnen zweven. Skiën is nog steeds een van mijn favoriete sporten en daar zijn in de loop van de tijd heel hard fietsen, zeilen, snowboarden en nog veel later autorijden (vooral in Duitsland dan) bij gekomen. Ook vakanties in de bergen gaven me het gevoel boven de rest van de wereld uit te kunnen stijgen. Alleen bleven die paarden lange tijd onbereikbaar.
Slootje springen
Nou ja, niet helemaal onbereikbaar, want er waren natuurlijk wel edele viervoeters in de buurt waar ik opgroeide. Dus klom ik over prikkeldraad en sprong ik over sloten om ze over hun zachte neuzen te kunnen aaien, mijn vingers door hun manen te kunnen laten glijden en te genieten als ze een sprintje trokken waar ik bij was. Op maneges kwam ik liever niet, want daar stonden de paarden opgesloten in ruimtes die in mijn ogen veel weg hadden van vogelkooien. Geen plek om hun vleugels te kunnen uitslaan met andere woorden.
Het was het niet…
Op mijn veertiende nam ik het heft in eigen handen. Ik had een zomercursus paardrijden mogen doen bij een manege en daarbij hadden we ook gegaloppeerd. Eindelijk wist ik dat mijn vermoeden dat paarden je vleugels konden geven waar was. Dat smaakte naar meer, dus nam ik een krantenwijk. Want als paps het niet kon of wilde betalen, dan deed ik het zelf wel. Alleen bleek dat galopperen door de bak toch niet echt alles. Want het grootste deel van de rijles sjokten de paarden de figuren die we van de instructrice moesten rijden. En erg veel plezier leken ze daar niet in te hebben. Helemaal voluit mochten ze ook niet in de paar minuutjes galop die er per keer inzaten. En dan moesten we ook nog eens de hele tijd de teugels strak houden en de hoofden van de paarden omlaag “kneden”, terwijl ik juist op zoek was naar vrijheid.
My way or the high way
Gedesillusioneerd ben ik gestopt met paardrijden. In plaats daarvan stortte ik me op andere vleugels: die van vliegtuigen. Ik besloot om lucht- en ruimtevaarttechniek te gaan studeren en bereidde me daarop voor door bij de airscouts te gaan. De paarden galoppeerden vanaf dat moment enkel nog op mijn tekeningen en in de fantasyverhalen die ik schreef. Totdat ik jaren later in Noord-Brabant kwam te wonen en overal paarden zag. Het begon weer te kriebelen en niet zo’n beetje ook. Voorzichtig volgde ik een workshop natural horsemanship en was blij verrast. Er bleek veel te zijn veranderd in de manier waarop mensen naar paarden keken. Eindelijk was er oog voor hoe paarden zich voelden, wat ze wilden “zeggen” met hun lichaamstaal en wat ze nodig hadden om zoveel mogelijk paard te kunnen zijn. Dit was hoe ik het me had voorgesteld; hier wilde ik meer van weten.
Mentale vleugels
Opnieuw probeerde ik het op een manege, maar daar was helaas nog niet zoveel veranderd. Ik heb het er een tijdje volgehouden; reed braaf de figuren mee, verlangend naar de paar rondjes galop waarin ik weer eventjes kon vliegen. Maar er kwam een kantelpunt waarop ik het niet meer voor mezelf kon rijmen met hoe ik paarden zag. Dus ben ik bij de manege gestopt. Vervolgens stortte ik me des te enthousiaster op de opleidingen, cursussen en workshops om paardentaal nog beter te leren “verstaan”. En dat had een mooie bijwerking, want doordat ik steeds dichter bij paarden kwam, kwam ik ook steeds dichter bij mezelf. Behalve dat ze me bewust maakten van de spanning die ik onbewust opbouwde, kreeg ik meer en meer in de gaten wat ik wel wilde en hoe ik in het leven wilde staan. Om daarmee verder te komen riep ik de hulp in van een aantal (paarden)coaches die op dezelfde golflengte zaten. En zo vond ik steeds meer ruimte en vrijheid in mijn gedachten - mentale vleugels als het ware.
Los van de grond
Een paar jaar geleden maakte ik tijdens een coachingreeks een tekening van een feniks die zich losrukte van de grond. Een deel van zijn lichaam zat met wortels vastgegroeid aan de gitzwarte grond. Zijn kop en schouders waren bedekt met veren in alle kleuren van de regenboog en hij strekte zijn vleugels uit om richting de zon te vliegen. Zo voel ik me op dit moment: ik ontworstel me steeds meer aan mijn verleden, de tijd waarin ik vooral deed wat er van me verwacht werd en het belangrijk vond wat anderen van me vonden. Mijn vleugels worden steeds sterker en kleurrijker. Nog even en ik laat mijn oude zelf volledig achter me. Dankzij de ondersteuning van mijn coaches en daarnaast zeker dankzij de paarden.
En dit is ook precies wat ik de mensen (en paarden) waar ik mee werk gun: dat ze hun eigen vleugels vinden en lekkerder in hun vel gaan zitten.
Wat geeft jou vleugels? En ben je al een beetje los van de grond aan het komen, of heb je het prima naar je zin met beide voeten stevig op de aardbodem?
Ik hoor het graag!
Hester, Man en Paard Coaching
PS: Ben jij op zoek naar meer ruimte in je hoofd? Wil je de persoon worden die je in je hebt?
Ik ondersteun je graag in je proces
. En mijn vierbenige co-coaches ook. Stuur me snel een
bericht via WhatsApp
om
een van die gratis telefonische inzichtgesprekken
te reserveren, dan hebben we het erover.
07/15/2019