HELP!

Als je net als ik handig bent - met je handen, met je hersenen, of met allebei - dan gok ik dat ook jij niet zo gauw iemand anders zal inroepen om je te helpen. Alleen als het echt specialistenwerk is, zoals een openhartoperatie, de reparatie van je auto of het aanleggen van een nieuw elektriciteitsnet in je huis, “mag” je dat doen van jezelf. Jawel, “mag”, want anders zou het gezichtsverlies zijn. Je kunt het immers zelf, dus waarom zou je geld verspillen en iemand anders inhuren?

Waar ik het grootste deel van de tijd blij ben met mijn handigheid, baal ik zo nu en dan van het gevoel dat ik alles zelf zou moeten doen. Ik weet het; een luxeprobleem waar veelkunners mee opgezadeld zijn. Iemand anders zou gewoon een vriend, familielid, buurman of -vrouw inroepen, terwijl ik soms dagen loop te zeuren met mezelf voordat ik actie onderneem. En ja, dat zit inderdaad volledig tussen mijn oren.

Maar…

…het feit dat het tussen mijn oren zit, betekent ook dat ik er iets aan kan doen. Zelf! En dat is natuurlijk erg fijn voor iemand die de touwtjes niet graag uit handen geeft. Ik kan namelijk zelf beslissen hoe ik omga met die weerstand. Of ik die laat uitgroeien tot een Mount Everest, of dat ik hem een kiezelsteentje laat: irritant, zeker als het in je schoen zit, maar allesbehalve een hindernis waar ik niet overheen zou kunnen komen.

Vaak zit dat verschil in grootte in hoe snel je de weerstand die je voelt aanpakt. Iets wat de Fransman Nicolas Chamfort in de achttiende eeuw al zo treffend uitdrukte: “Slik elke ochtend een pad door als je er zeker van wilt zijn dat je de rest van de dag niet iets nog walgelijkers tegen zal komen.” Deze uitdrukking zullen velen uit het Engels herkennen als “Eat that frog first thing in the morning” . Doe je dat niet, stel je het aanpakken van je blokkade uit, dan is de kans groot dat hij groter wordt. En hoe langer je blijft uitstellen, hoe meer hij in de richting van de hoogste berg op Aarde zal groeien. De kans dat je er dan nog iets aan doet neemt tegelijkertijd een duikvlucht. Want hoe zou je zoiets groots aan moeten pakken? Dat kan in je hoofd gewoonweg niet.

Wat werkt dan wel?

Aanpakken. Er iets aan doen. In actie komen. De beste manier om te voorkomen dat de dingen waar ik geen zin in heb me boven het hoofd groeien is om ze binnen de kortste keren aan te pakken, heb ik gemerkt. Ennuh… helaas ben ik niet zelf op dat briljante idee gekomen, maar moet ik tot mijn schaamte [ik vind nou eenmaal dat ik alles zelf moet uitvogelen] toegeven dat ik bij het leren confronteren van mijn weerstanden wel hulp heb gehad.

In eerste instantie ben ik aan de slag gegaan met self help-boeken. Dat ging prima, totdat ik het doen van de oefeningen eindeloos begon uit te stellen. Ik kreeg weerstand tegen het ontzenuwen van mijn weerstanden als het ware. Heel handig. En omdat een boek je nou eenmaal niet gaat bestoken met mailtjes of je opbelt om te vragen of je al een stap verder bent gekomen, was het voor mij makkelijk om mijn kop terug in het zand te steken. De boeken verdwenen vervolgens half-gelezen in de boekenkast.

Alleen losten die blokkades natuurlijk niet zomaar op. En omdat ik begon te merken dat sommige van mijn weerstanden de groei van mijn bedrijf tegenhielden, ben ik een kort coachingstraject aangegaan over dit onderwerp. En dat hielp wel. Want nu was er behalve een stok achter de deur ook iemand die me stimuleerde om door te gaan. Ik kan je namelijk vertellen dat ik tijdens het traject meerdere keren op het punt heb gestaan om de handdoek in de ring te gooien, aangezien het werken aan punten waar je moeite mee hebt simpelweg niet leuk is. Helemaal als ze voor je gevoel de afmetingen hebben van een flinke berg.

Toch leverde het aangaan van de confrontatie met de monsters die zich onder mijn bed verstopt hadden me meer op dan dat het me kostte aan bloed, zweet en tranen. En aan rondlopen met een donderwolk boven mijn hoofd, want dat heb ik ook een paar dagen gedaan. In die confrontatie zit namelijk de oplossing. Door te erkennen in plaats van te negeren wat er is, zet je de eerste stap in de richting van het overwinnen van je hindernis. Vervolgens is het zaak om je monster uit te benen: wat is het precies voor beestje, hoe heeft hij zijn klauwen in je vastgeklemd, op welke plekken in je leven hindert zijn aanwezigheid je? Maar ook: wat levert het je op als hij je in zijn macht heeft? Want zoals Johan Cruijff het al zei: “Elk nadeel heb z’n voordeel”. Praten over je blokkade kan je bijvoorbeeld aandacht opleveren, net zoals het vermijden ervan even als een opluchting voelt. Je wordt er dus (onbewust) voor beloond en daardoor zal je motivatie om er iets aan te doen afnemen.

Maar als je weerstand je iets oplevert, waarom zou je er dan iets tegen doen?

Omdat het je uiteindelijk toch meer gaat brengen om wel je kop uit het zand te halen. Toen ik mijn hindernissen eenmaal had onderzocht en eigenlijk moest toegeven dat ze stiekem het formaat van een kiezelsteen hadden, heb ik actie ondernomen. Gewoon dat gedaan wat ik al een hele tijd had uitgesteld. Het effect daarvan was ongelofelijk. Ten eerste voelde het alsof er een hunebed van mijn schouders was afgerold. Wat was dat heerlijk; alsof ik plotseling op wolken liep. En dat was niet het enige. Het leek alsof er tegelijkertijd een dam was doorgebroken in mijn hoofd. De rivier die al die tijd afgedamd was geweest kon eindelijk weer stromen. En dat zorgde ervoor dat ik in korte tijd nog een heel aantal blokkades die me al een tijd dwars zaten heb opgeruimd. Waardoor ik me nog vrijer en lichter ging voelen. En nog meer ging aanpakken. Die ene confrontatie zorgde voor een domino-effect waardoor ik een heel stel confrontaties opeens wel aandurfde en ik me tien keer beter voelde dan ik in lange tijd had gedaan.

Met andere woorden, zit jij nog te twijfelen of het zin heeft om door de zure appel heen te bijten en met je weerstand aan de slag te gaan, dan kan ik je absoluut aanraden om dat wel te doen! [Ennuh… als het je zelf niet lukt, dan is het dus echt een goed plan om om hulp te vragen, zelfs als je eigenlijk vindt dat je het alleen zou moeten kunnen oplossen. ;-)]

Heel veel succes!

Hester Stasse, Man en Paard Coaching

PS: Ben jij op zoek naar een coach die je kan ondersteunen om je hindernissen te overwinnen? Om van dat stekende gevoel of die molensteen om je nek af te komen? Om te voelen hoe alles weer begint te stromen? Als je (beginnende) coach bent, dan kan ik je mijn eigen coach, Divera van der Elst, absoluut aanraden. Ben je dat niet en wil je gericht aan de slag om de hindernis die je het meest dwarszit op te ruimen, dan heb ik een Paardenmiddel voor je in de aanbieding. Letterlijk en figuurlijk, want samen met mijn vierbenige co-coach ondersteun ik je om in een middag of ochtend uit je impasse te komen, zodat ook jij je weer beter in je vel gaat voelen.

07/20/2017